Jos Driessen nce
 
contact
     

marion bloem

een meisje van 70

 

 

 

regie Saskia Vredeveld, montage en grading Jos Driessen, producent Joost Verheij  

documentaire, 53 minuten, 2024

Close Up AVRO-TROS Premiere NFF september 2024

 

Schrijver en kunstenaar Marion Bloem moet na de dood van haar man het leven weer oppakken. Na 51 jaar huwelijk valt het verlies haar zwaar. Door te schilderen verwerkt ze pijn en verdriet, omdat woorden ontoereikend zijn. Ze kenden elkaar hun hele leven: schrijver en kunstenaar Marion Bloem en arts Ivan Wolffers. Sinds haar 15e waren de twee al 51 jaar een onafscheidelijk stel. Deze documentaire volgt Bloem vanaf het moment dat haar geliefde na een slopende ziekte overlijdt. Terwijl ze rouwt om zijn dood, vindt Bloem steun en troost in haar kunst. Vooral schilderen geeft haar de mogelijkheid om het verdriet te verwerken, omdat ze nog niet in staat is de juiste woorden te vinden om haar emoties op papier te zetten .

 

VPROgids

Regisseur Saskia Vredeveld volgde schrijver Marion Bloem in het jaar na de dood van haar man Ivan Wolffers, met wie ze 52 jaar samenleefde. 

‘Ik geloof niet in rouw verwerken,’ zegt schrijver Marion Bloem. ‘Ik geloof dat je leert om rouw een plek te geven. Ik doe dat heel bewust, maar dat neemt niet weg dat je soms onverhoeds wordt aangevallen door het beest.’

In de Close up-documentaire Marion Bloem, een meisje van zeventig zien we hoe Bloem probeert verder te leven na de dood van man. Dat gaat met vallen en opstaan. 52 jaar was ze samen met haar zielsverwant, de arts en schrijver Ivan Wolffers, tot hij in 2022, na twintig jaar met kanker te hebben geleefd, overging tot euthanasie. Regisseur Saskia Vredeveld volgde Bloem in het jaar na dit afscheid en mocht dichtbij komen. Wat ben je een sterke vrouw, hoorde ze van haar omgeving, maar in de film biecht ze op zich allesbehalve sterk te voelen. Juist zwak en kwetsbaar, met ‘brandende tranen achter elke lach’.

Marion Bloem (Arnhem, 1952) brak in 1983 door als schrijver met haar debuutroman Geen gewoon Indisch meisje, over een personage dat worstelt met haar Indische achtergrond. Vele romans en non-fictieboeken volgden en in 2023 ontving ze de Constantijn Huygensprijs voor haar oeuvre. Maar na de dood van haar man kon Bloem het schrijven even niet opbrengen. Ze richtte zich tot haar andere passie, het schilderen, om de gedachten los te laten. Vraag haar dan ook niet wat ze met haar – kleurrijke, associatieve, collageachtige – schilderijen wil zeggen. ‘Als ik er woorden voor had, had ik het wel opgeschreven.’

Toch wilde, of moest ze, weer aan het schrijven slaan, dat had ze Ivan beloofd. ‘Een brief aan mijn lief’ zou ze op papier zetten, waarin ze toch probeert woorden te vinden voor haar verlies. Het resultaat heet Verkleed in vreugde en vormt een aaneenrijging van herinneringen en observaties door de decennia heen en een monument voor de liefde van haar leven. ‘Pak je pen, ga niet verdrinken in verblindende tranen, verstop je niet onder dat dekbed’, luidt een zin uit het boek, dat nu in de boekhandel ligt. Het verdriet mag Bloem dan soms overspoelen, erin verzwelgen is niet haar stijl. Ze kiest voor actie.